5 Niedziela Wielkanocna, B; Dz 9,26-31; Ps 22,26-28.30-32; 1 J 3,18-24; J 15,4.5b; J 15,1-8; Winnica 03 maja 2015 roku.
Za tydzień misje…
Tyle bym chciał powiedzieć.
Bóg ma taki ogrom łaski dla każdego. Przygotował takie rzeczy, że ich nawet pojąć nie możemy. Jest bogaty w miłosierdzie, hojny w przebaczaniu.
Bóg jest Bogiem cudów. I cudów możemy doświadczyć w tych dniach misji. I pewien jestem, że je zobaczymy.
Bóg jest. Jest wielki, choć jednocześnie ograniczony. Ta ograniczoność jest jednocześnie inną postacią jego wielkości. Chodzi tu o to, że Bóg sam siebie ograniczył wobec wolności człowieka.
Człowiek może Bogu powiedzieć „nie”.
Bóg stoi na progu serca każdego człowieka i puka chcąc wejść do środka.
Jedni nie słyszą w ogóle tego pukania.
Inni słyszą, ale nie otwierają swojego serca.
Jeszcze inni, słysząc to pukanie Boga, otwierają swoje serce.
Bóg ogranicza samego siebie. Stoi na progu i czeka, bo to na czym mu zależy to miłość człowieka i prawdziwe oddanie. A nie ma miłości bez wolności.
Dlatego Bogu można powiedzieć „nie”. Dlatego jest się paradoksalnie silniejszym od Boga, którego można wyrzucić ze swojego serca, ze swojego domu, swojej rodziny.
Człowiek jest wolny i Bóg daje mu prawo, by pomarł w grzechach swoich i zatracił swoją duszę.
Bóg nie chce tego, woła o powrót człowieka, wygląda marnotrawnego syna. Gotów jest klękać i myć nogi zdrajcy. Chce jednak miłości i na miłość czeka. A miłość wymaga wolności.
Dlatego w czasie naszych misji jedni nie usłyszą w ogóle tego pukania.
Inni usłyszą, ale w zatwardziałości nie otworzą swojego serca.
Jeszcze inni, gdy usłyszą to pukanie Boga, otworzą swoje serce. „Serce Jezusa, hojne dla wszystkich, którzy Cię wzywają, zmiłuj się nad nami.”
Mówiąc o zapraszaniu Jezusa do swego serca nie sposób nie wspomnieć o spowiedzi.
Misje to na pewno czas głębokich spowiedzi. Jeśli ktoś jednak myśli teraz, że będę wzywał parafię, by wszyscy tłumnie się wyspowiadali w czas misji, to jest w błędzie.
Może lepiej byłoby, gdyby wielu nie poszło do spowiedzi? Czy należysz do nich? Nie wiem – sam osądź.
Powiem tylko jedno – jeśli zamierzasz iść do spowiedzi i dalej pielęgnować swoją nienawiść do teściowej, brata, sąsiada czy kogokolwiek to daruj to sobie i nie chodź do spowiedzi. Nawet jeśli spowiednik czegoś nie dosłyszy czy nie zrozumie i wypowie słowa rozgrzeszenia to przecież twoje grzechy pozostaną w tobie. Pozostaną w tobie, bo je trzymasz.
Bóg weźmie każdy twój grzech i wrzuci w morze jeśli mu ten grzech oddasz. Jeśli jednak przywiązałeś się do tego grzechu, jeśli pielęgnujesz w sobie nienawiść czy cokolwiek innego, jeśli mówisz ciągle: „nie przebaczę”, „nie odpuszczę”, „nie daruję”, to Bóg pozwoli ci zatrzymać swój grzech i umrzesz w grzechach swoich, choćbyś co tydzień się spowiadał.
Dzieje się tak zresztą na nasze życzenie. Skoro mówimy: „odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom” – to mamy według naszego życzenia.
Dawniej może ludzie spowiadali się rzadziej, ale nikt nie poszedł do spowiedzi jeśli wcześniej nie przyszedł do swoich bliskich, nie przeprosił się ze swoimi bliskimi, nie pocałował ojca i matki w rękę.
To jest ewangelia: „Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam wspomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam dar swój przez ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim. Potem przyjdź i dar swój ofiaruj!” (Mt 5,23-24)
A prorok Izajasz przed wiekami wołał w imieniu wzgardzonego Boga: „Gdy przychodzicie, by stanąć przede Mną [w świątyni], kto tego żądał od was, żebyście wydeptywali me dziedzińce? Przestańcie składania czczych ofiar! Obrzydłe Mi jest wznoszenie dymu; święta nowiu, szabaty, zwoływanie świętych zebrań… Nie mogę ścierpieć świąt i uroczystości. Nienawidzę całą duszą waszych świąt nowiu i obchodów; stały Mi się ciężarem; sprzykrzyło Mi się je znosić! Gdy wyciągniecie ręce, odwrócę od was me oczy. Choćbyście nawet mnożyli modlitwy, Ja nie wysłucham. Ręce wasze pełne są krwi. Obmyjcie się, czyści bądźcie! Usuńcie zło uczynków waszych sprzed moich oczu! Przestańcie czynić zło!” (Iz 1,12-16)
Najpierw nawrócenie serca, potem spowiedź. Istotą misji wcale nie jest spowiedź. Istotą jest nawrócenie serca, wzrost wiary. Spowiedź jest owocem. A owoc jest na końcu.
Dlatego w czasie misji, w niedzielę, poniedziałek i wtorek nie będzie spowiedzi, bo mamy dać sobie wszyscy czas, by skruszało nasze serce.
Wielką mądrością tego, kto chce dobrze przeżyć swoje misje, będzie otwarcie się na głoszone Słowo. To Słowo ma moc budzenia wiary.
Słuchajmy tego Słowa uważnie i bierzmy je do serca. Niech cały czas będzie z nami Pismo Święte. Czytajmy je i rozważajmy Ewangelię.
Bierzmy ze sobą Biblie na całodzienne i całonocne adoracje Najświętszego Sakramentu. I nie chodzi tu o to, by przeczytać jak najwięcej. Chodzi o to, by dotknęło to słowo naszego serca.
Tak naprawdę to nawet nie trzeba tej Biblii ze sobą nosić, tylko powtarzać to czego nauczyliśmy się przez trzy lata: „Wezwałem imienia Pana, Panie, ratuj moje życie!” (Ps 116,4) „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne.” (J 3,16) I to ostatnie, które akurat dzisiaj czytane jest we wszystkich kościołach: „Ja jestem krzewem winnym, wy – latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić.” (J 15,5)
Beze Mnie nic. Bez Boga nic. Nic.
Za tydzień misje…
Tyle bym chciał powiedzieć.
Zatrzymajmy się jeszcze przy drugim czytaniu. „Dzieci, nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą!” (1J 3,18)
Czasem może być tak, że słowo może być wielkie i piękne: „Kocham Cie, Jezu, nad życie”. Gdy jednak mamy powiesić na swoim płocie plakat misyjny to wydaje się to niesamowicie trudne, wręcz niemożliwe. Nie słowo nasze a czyn ma znaczenie.
Wiecie, że przy plebanii posadziłem winnicę? Po zimie każdy winny krzew wygląda jak martwy. W lutym przycinałem krzewy, te zaczęły płakać. To bolesne dla krzewu, ale bez ostrza sekatora nie będzie plonów – może być masa zieleni, ale nie będzie owocu.
W tych dniach widać, że winnica żyje. Pojawiają się pąki, puszczają się pędy i liście.
To obietnica, że nasza parafia jest na progu czegoś bardzo pięknego. Znak, że jest w nas życie, które może rozwinąć się, rozkwitnąć, przynieść piękny owoc. Może dlatego, że nie żałowano na ambonie sekatora.
Jesteśmy Winnicą – nie ma piękniejszej i lepszej parafii. O nas jest dzisiejsza Ewangelia:
„Ja jestem krzewem winnym, wy – latoroślami.” (J 15,5a)
„Ojciec mój jest tym, który uprawia.” (J 15,1b)
„Latorośl nie może przynosić owocu sama z siebie.” (J 15,4b)
„Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity.” (J 15,5bc)
„Jeżeli we Mnie trwać będziecie, a słowa moje w was, poproście, o cokolwiek chcecie, a to wam się spełni.” (J 15,7)
Za tydzień misje. Przygotujcie się na wielkie rzeczy.
Bez Boga nic. Z Bogiem wszystko.
Kazanie dotyka bardzo osobistej relacji człowieka z Panem Bogiem. Myślę, że wielu ludzi przeżywa takie wahania. Dobrze jest wiedzieć, że Księża to widzą i reagują.
Przeżyłam już trochę na tym świecie. Cały ten czas z małą przerwą chodzę do kościoła,do spowiedzi i nie czuję nic. Pustka nic się nie zmienia.Już jakiś czas temu dotarło do mnie ,iż potrzebuję prawdziwego nawrócenia.Do tej pory to była rutyna,przyzwyczajenie.Bez Boga nic ,nic,nic.Wiele lat mi minęło ,kiedy wreszcie to do mnie dotarło. <3 Boję się ,że Bóg już zrezygnował,poddał się,że już Mu na mnie nie zależy.Proszę Boga o łaskę nawrócenia.
Bez Boga nic ,nic,nic.Wiele lat mi minęło ,kiedy wreszcie to do mnie dotarło. <3
A jak mają działać Ci którzy z różnych przyczyn nie mogą korzystać z sakramentów, a ogromnie tęsknią z byciem z Bogiem…?????
Zrobić wszystko, aby usunąć przeszkody. Bóg tak nas kocha, że wybacza każdy grzech, jeśli tylko chcemy z Nim żyć. Żyjąc w grzechu nie zaznasz spokoju, ciągle będziesz żył w smutku. Też tak miałam, teraz jestem szczęśliwa, że mogę prowadzić życie sakramentalne. Prawdziwa radość jest tylko w Bogu. Pozdrawiam Cię.
dziękuje dziękuje dziękuje piękne kazanie
Tak.
Wolność dana z Miłości.
Jakie szczęście, że jestem córką Kościoła Katolickiego:)
Dziękuję:)Piękne kazanie!!!!!Chwała Bogu!!!!!
Dziękuję.
Jestem człowiekiem i przeczytałam kazanie.
Bez Boga nic😊
Prawdą jest, że spowiedź nie ma większego sensu bez nawrócenia serca, bez chęci zerwania z grzechem, bez chęci wypełniania woli Bożej, nie własnej, chociaż ma o tyle sens, że daje łaskę, Bóg w spowiedzi objawia się ludziom jako Miłosierny, kochający, przebaczający, cierpliwie , z otwartymi szeroko ramionami wyczekuje na marnotrawnego syna czy córkę, aż on/ona zrozumie MIŁOŚĆ Boga i zechce do Niego powrócić, uznając, że człowiek choćby najwspanialszy, nie dorówna Bogu w Jego miłości do człowieka. Bóg nigdy nie zawiedzie…
Może inni tego nie zauważają, ja odczuwam bliskość, miłość, miłosierdzie Jezusa. Ufam Mu!!! Fajne to uczucie: być kochanym przez Kogoś Najdoskonalszego = Boga. Oczywiście być kochanym przez ludzi, to też fajne uczucie, ale zupełnie inne. Miłość Boga skłania do miłości ludzi, do rozumienia ich, do wybaczania, do poszanowania, do ofiarności. Jezus jest Drogowskazem. Warto z Nim żyć w przyjaźni i ciągle z Nim rozmawiać, nawet przedstawiać Mu swój punkt widzenia, różny od Bożego, ale jednocześnie pytać, jaki jest Jego punkt widzenia. Jesli jest rozbieżność, to prosić o światło, chęć zrozumienia Bożej nauki, o ratunek Bożeg, o łaskę. Pomoc znajdziemy w Biblii, o czym Ksiądz Zbigniew pisze i do czego niestrudzenie nawołuje.
Bóg zapłać za pomoc w drodze do Boga. Oddać się Bogu i ludziom bez ćwiartowania, w całości – jakże to trudne, ale piękne, szlachetne i zbawienne.
Szczęść Boże.
Szczęść Boże, jestem człowiekiem i przeczytałem kazanie
🙂
Wszystkich, których powinienem przeprosić … dużo ich. I ten lęk. Wiadomo, że nie wszyscy przyjmą mnie z otwartymi ramionami. I Ona. Co ja jej powiem ? Że przepraszam. I co dalej ?
A jeśli to nawrót mojego uzależnienia od niej ? Wiem też że może się stać coś innego, może się okazać że nie mamy z nią wspólnych tematów do rozmowy. Tak było z innymi od których się w tamtym okresie odsunąłem. Okazało się że są to już dziś inne światy. Trudno już o jakieś porozumienie.
Wymaga to wszystko jeszcze przemodlenia i przemyślenia, bo na dzień dzisiejszy nic nie wiem.
Jest tylko jeden mały problem. Jak udowodnić człowiekowi, że Bóg istnieje? Wielu ludzi obawia się, że kościół to instytucja do zarabiania pieniędzy. Po części można się zgodzić. Ale byłoby to krzywdzące, żeby w całości się z tym stwierdzeniem zgodzić. Niemniej jednak, niektórzy mają tylko taki obraz kościoła i myślą prawdziwie: Znają tylko to, co poznali. A być może poznali – księży – karierowiczów. Ludzie są leniwi. Nie chcą tak daleko szukać – nie chcą szukać dobrych kapłanów i ludzi w innych parafiach. Ale na szczęście w wielu parafiach jest mnóstwo wspaniałych duchownych – i z automatu jest szansa poznania Pana. Niemniej jednak powracając do początku: Jak udowodnić istnienie Boga? Ludzie się boją. Nie chcą być oszukani. Myślą, że śmierć to koniec wszystkiego, dlatego wszystko co robią, to robią bez konsekwencji. To wszystko jest bez znaczenia. Mówię im „A mózg widzicie?’ a wierzycie, że go mam? W jakieś popularnej rozmowie użyli tego argumentu i go wykorzystuje. Ale to nie jest takie proste uwierzyć. A co do misji i spowiedzi… Uczucia nie są grzechem. Jeśli ktoś nienawidzi teściową, to ma prawo… Widocznie ma powód. Ale jeśli czyni źle, dokucza i utrudnia tej kobiecie życie, mści się na niej – to, to dopiero grzech. Nie wolno udawać, że uczuć nie mamy. I niekoniecznie mamy na nie wpływ. Dawniej księża nie zmuszali ludzi do spowiedzi. Dawniej nie było książeczek do bierzmowania, które potwierdzają każdą czynność… Teraz to nawet jak ktoś kocha Msze i szanuje Spowiedź to ma problem. Bo sakramenty zrównuje się z obowiązkiem. A Sakrament to ma być przyjemność, to ma być radość i Błogosławieństwo. Bez Boga nic nie możemy? Możemy. Możemy czynić wszystko co ludzkie. Mieć dziesięciu partnerów, kochanków. Możemy kraść, bić, przeklinać. Wszystko możemy. Ale czy to wszystko ma jakiekolwiek znaczenie, gdy Boga z nami nie ma? Czy da coś większą radość niż obcowanie z Panem? O wielu rzeczach marzymy, i jak je zrealizujemy, to traci to swój urok albo trwa krótko. Czyli jak osiągnąć szczęście? Szczęściem jest Bóg, bo jest on jedynym stałym elementem naszego życia. Wszystko może stracić wartość, ale Pan nie.
Ach, ja i te moje komentarze… Daje słowo, że ten komentarz to moje rozważania na temat postu. A, że był nieco długi… To i dużo myśli. Czekam na więcej 🙂