Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego, B; (Dz 1,1-11); (Ps 47,2-3.6-9); (Ef 4, 1-13); Aklamacja (Mt 28, 19a. 20b); (Mk 16, 15-20); Winnica 16 maja 2021.

Cała ludzkość, każdy człowiek bez wyjątku, staje w jednej z trzech kolejek. Kolejki są trzy, ale stojący nie dzielą się w nich po równo.

Najdłuższa kolejka to ta, gdzie stają zajęci krytykowaniem innych. Druga, krótsza nieco, to ci, którzy gotowi są innym dawać dobre rady. Trzecia jest najkrótsza – to ci, którzy chcą pomagać.

Tak już jakoś jest, że wszczepiona nam została dusza kibica. Lubimy obserwować jak inni sobie radzą i nie radzą, z nadzieją, że komuś powinie się noga, albo nawet z życzliwością i „trzymając kciuki”, ale jednak z dystansu.

Naczelna zasada życia społecznego, powszechnie praktykowana, to „nie wtrącaj się” oraz „to nie twoja sprawa”.

Rzeczywiście są „nie nasze sprawy”, do których nie powinniśmy się wtrącać – najczęściej będą to małżeństwa dzieci, ale generalnie nasze zasady służą najbardziej nam samym.

Zasady „nie wtrącaj się” oraz „to nie twoja sprawa” to najczęściej wezwanie do tolerowania zła, to przyzwolenie na szerzenie się zła. Zasady „nie wtrącaj się” oraz „to nie twoja sprawa” to inne imię znieczulicy.

Zasady te służą po prostu naszej wygodzie. Kibic zawsze najmniej ucierpi, najmniej oberwie.

Jednak ta wygoda jest krótkodystansowa. W dalszej perspektywie nasze wycofanie się, nasze „nic nie robienie” zawsze obróci się przeciwko nam.

Jeśli będziemy przyzwalać na małe zło, to zło to utuczy się naszą biernością, urośnie, przyjdzie po nas i nas zeżre. I będzie za późno.

Zupełnie inaczej z małym dobrem. Jeśli małe dobro nie spotka się z uznaniem i wsparciem to zgaśnie jak płonąca gałązka z ogniska rzucona na mokrą trawę.

Apostołowie zostali skarceni przez aniołów: „Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo?” (Dz 1,11a)

Są momenty, są chwile, kiedy można przystanąć i popatrzeć w niebo, ale na co dzień, to mamy pracować, by świat ten stawał się lepszy, bardziej ludzki i bardziej Boży. „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16,15)

Gdzie trzeba mamy wspierać, gdzie trzeba mamy toczyć wojny. I nigdy nie pozwolić sobie na leniwą i wyrachowaną bierność.

Słabo idzie ta nasza aktywność, nasza praca. Przegrywamy na każdym odcinku: mediów, kultury, polityki, wychowania, edukacji.

Czy świat staje się coraz bardziej chrześcijański? Chyba raczej schodzi na psy, z całym szacunkiem dla wszystkich psiaków.

I co mamy robić? Nie wtrącać się? Mówić, że to nie nasza sprawa?

Nasz świat nie kończy się na ścianie naszego domu. Jest życie za ścianą. To życie nie zawsze idzie w dobrym kierunku. To życie często wymaga naszej pomocy i zaangażowania.

Wszystko zaczyna się blisko, za ścianą, we wiosce, na ulicy, w parafii i w gminie. „Będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi.” ( Dz 1,8b)

A teraz się wam wyspowiadam.

Kilka dni temu siedziałem w samochodzie na parkingu przy Topazie. Z dobrym widokiem na rząd samochodów stojących dalej. Z jednego samochodu, przez uchyloną szybę (było już ciepło) wyleciał pet.

Sam nie wyleciał. Tor ruchu peta wskazywał nie na przypadkowy upadek, ale celowe wyrzucenie przez kogoś, kto mijał się z elementarną kulturą.

Zgrzeszyłem, bo nic nie zrobiłem. Nie wtrąciłem się, dałem sobie wmówić, że to nie moja sprawa. Nie chciało mi się wysiąść, podejść, zwrócić uwagi, narobić wstydu podnosząc pet z ziemi.

Jak kiedyś zasypią nas śmieci to wiedzcie, że to także moja wina.

Nie stój i nie gap się. Rusz się wreszcie!

Bo jak ten świat do końca zejdzie na psy, to będzie nie tylko moja, ale i twoja wina.

---