2 Niedziela Wielkanocna czyli Miłosierdzia Bożego; Dz 4, 32-35; Ps 118 (117), 2-4. 16-18. 22-24; 1 J 5, 1-6; J 20, 19-31; Winnica 8 kwietnia 2018.

Przed tygodniem, w czasie wielkanocnego kazania, cytowałem wypowiedź biskupa Grzegorza Rysia: „Chrześcijaństwo nie polega na tym, że przeczytamy Kazanie na Górze i dowiemy się, jacy mamy być. Siła chrześcijaństwa bierze się z doświadczenia żywego Jezusa. Bez odkrycia Zmartwychwstałego w wierze nic się nie dzieje! Mamy odkryć Chrystusa, który jest żywy” („Wiara z prawej, lewej i Bożej strony”, s. 219).

Dzisiejsza Ewangelia jest dobrą tego ilustracją. Oto mamy grono apostołów, którzy przez trzy lata bardzo dokładnie poznali naukę Jezusa. Na wylot znali wszystkie przypowieści i wezwania moralne Jezusa – znali to z pierwszej ręki.

Można powiedzieć, że mieli katechizm w małym palcu.

I co? Ano nic! Siedzieli zestrachani, zamknięci w wieczerniku.

Dopiero gdy spotkali Zmartwychwstałego, dopiero gdy Ten tchnął na nich Ducha, ich wiara się przebudziła. Wyraźnie to widać w kontraście uczniów, którzy zobaczyli Jezusa i Tomasza, którego nie było i który nie widział. Jedni wyznawali z wyczuwalnym entuzjazmem: „widzieliśmy Pana” a Tomasz twardo: „nie uwierzę”.

Zmienia się to, gdy i Tomasz doświadcza spotkania. Okazuje się, że nie musi już wtedy wkładać palca w miejsce gwoździ ani ręki do boku. „Pan mój i Bóg mój!” Można nie widzieć, ale trzeba spotkać, doświadczyć, przeżyć. „Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli.”

Chciałbym dzisiaj, byśmy zastanowili się nad tym co dalej? Spotkałeś, uwierzyłeś i co dalej? Co dalej w kontekście swoich najbliższych – a dokładnie dzieci?

Macierzyństwo i ojcostwo to niemal powszechne doświadczenie. A jeśli spojrzymy na to w sposób duchowy, to musimy zamienić „niemal powszechne” na „absolutnie powszechne”. Stare pokolenie przekazuje swoje wartości młodemu pokoleniu. Stare pokolenie wychowuje młode.

Najbardziej to widać w rodzinie, w relacji rodzice i ich dzieci, ale każdy dorosły i dojrzały człowiek odpowiedzialny jest za następne pokolenie. Każdy jest wychowawcą.

Jest w człowieku naturalne dążenie, by to co jest dla nas cenne przekazać dzieciom. Chodzi nie tylko o dom i gospodarkę, które możemy przekazać jako materialny majątek, ale przed wszystkim o to czym sami żyjemy.

Coś jest dla nas ważne, wyznajemy określone wartości i bardzo chcemy, by dzieci myślały podobnie i żyły podobnie jak my. Bolejemy, gdy coś dla nas jest ważne a dzieci to odrzucają.

Czy jest możliwe, by dziecku zaszczepić swój własny system wartości? Jest to niemożliwe w takim sensie w jakim na przykład programujemy komputer. Dziecko a potem dorosły nie jest maszyną, którą możemy kontrolować i w sposób absolutny określać zachowanie.

Zawsze na naszej drodze stanie rozum i wolność drugiej osoby, naszego dziecka, które będzie samodzielne w swoich decyzjach i w przeżywaniu swojego życia – i bardzo dobrze. Dzięki temu jesteśmy ludźmi a nie robotami.

Można jednak swojemu dziecku pomagać w dojściu do właściwych wyborów a można też popełniać fatalne błędy, które mogą negatywnie skutkować na całe życie syna i córki.

Zatem zgodzimy się zapewne z twierdzeniem, że nie wystarczy dziecko nakarmić i ubrać. Trzeba je jeszcze wychowywać.

Czy wiemy jednak jak to robić? Czy znamy zasady? Czy robimy to dobrze? Na jakich fundamentach wszystko osadzamy? Czy mamy konkretne umiejętności i wiedzę?

A może rzeczywiście tylko ubieramy i karmimy dziecko i oddajemy je innym na wychowanie? Oddajemy to dziecko smartfonom, tabletom, komputerom, telewizji. Pozwalamy na zuchwałą kradzież. Ono mamy coś niezwykle cennego – dziecko, i pozwalamy je sobie zabrać.

Czy wiemy co to byli jancarzy? To była doborowa piechota turecka. Skąd się brała? Porywano do niewoli dzieci – chrześcijan i wychowywano je w duchu religijnego fanatyzmu islamskiego i oddania sułtanowi.

Pozwolisz na coś podobnego? Pozwolisz na porwanie, kradzież swojego dziecka? Oddasz bez walki to co masz najcenniejszego? Kochasz swoje dziecko i nigdy na to nie pozwolisz.

Chciałbym, w imię twojej miłości do dziecka, zaproponować spotkania, które planujemy w naszej parafii za dwa tygodnie: „Jak wychować dziecko? Jak wychować siebie?” Spotkania dla rodziców i wszystkich, którzy wychowują dzieci. Szczegóły podamy w ogłoszeniach.

Chciałbym by był to impuls, zachęta i pomoc dla rodziców.

Czapka z głów i głęboki ukłon wobec każdego ojca i każdej matki, którzy podejmują się niezwykle pięknego choć jednocześnie bardzo trudnego zadania – wychowania swoich dzieci.

W biblijnym opisie stworzenia człowieka Bóg lepi człowieka z prochu ziemi. Jednak dopiero tchnienie życia sprawia, że człowiek zaczyna żyć. W wieczerniku dopiero tchnienie Ducha Świętego sprawia, że uczniowie zaczynają wierzyć.

Oby rodzice, z Bożą pomocą, potrafili to dobre tchnienie przekazać swoim dzieciom.

Twoje dziecko bardzo potrzebuje ciebie – mądrej i kochającej matki, mądrego i kochającego ojca. Miłość wymaga mądrości. Kochajmy dzieci i szukajmy mądrości.